کد مطلب:38707 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:21

گنجینه پرسمان » اهل بيت

مسألهاي كه در مورد بست آب در صحراي كربلا مطرح است، آيا جزء رسوم عربهاي آن زمان بود يا از روي شرارت و ناجوانمردي صورت گرفت؟ چون همان طور كه ميدانيد در جنگ بدر نيز مسلمانان چاههاي بدر را تصرف كردند و آب را بر كفار بستند.

بستن آب به روي سپاهيان امام حسين(ع) از مصاديق بارز ناجوانمردي است. آنان از روي رسم عربهاي جاهلي به اين كار رو نياوردند، بلكه از روي شرارت و قساوت اين كار را صورت دادند و لعن و نفرين همگان را بر خود هموار كردند.

عربهاي جاهلي با همه ضعفهاي اخلاقي كه داشتند، از خصلت اخلاقي ناجوانمردي به دور بودند، جوانمردي از خصلتهاي شناخته شده آنان به شمار ميآمد.

امّا آن چه را كه در مورد جنگ بدر داشتهايد، اگر چه در برخي از گزارشها آمده است، كسي حقيقت ندارد و از جمله روايات ساختگي به شمار ميآيد، زيرا پيامبر(ص) از هر لغزشي و خطايي مصون است، از اسو? حسنه است. همه مي بايست در مكارم اخلاقي به حضرت پيروي كنند.

به بيان قرآن آن حضرت صاحب خُلق عظيم است. او نمون? كامل تمامي فضايل اخلاقي است. روشن است كه چنين شخصي آب را به روي دشمن نمي بندد. بستن آب به روي دشمن نقطه مقابل فضايل اخلاقي است و اين كارها از حضرت به دور است. همانند پيامبر(ص) امام علي(ع) است. ايشان در جنگ صفين پس از آن كه با حركت ناجوانمردان? معاويه روبهرو ميگردد و آب را به روي سپاه علي(ع) ميبندند، حضرت فرمان حمله صادر ميكند و شط فرات را ميگيرند، اما ميگويد آب را به روي دشمن نبنديد، حتي از روي مقابله بهمثل.

در نادرستي دوستان بستن چاههاي بدر همين بس كه پيش از آغاز دلگري در بدر، در آغاز سپاه مشركان قريش در همين مكان موضع گرفته بودند و بعد تغيير مكان دادند. عاقلانه نيست كه بگوييم: سپاه ابوسفيان از موضعي كه از آب بهرهمند بود، دست كشيدند و به موضع فاقد آب پناه بردند. كه اين به جهت تاكتيك جنگي بود! اين سخن دليل بر نادرستي نقل برخي از نويسندگان است. محمد بن اسحاق، اولين سيره نگار تاريخ اسلام مينويسد: مشركان قريش قبل از درگيري بدر در موضعي كه در آن آب وجود، داشت، مستقر شده بودند امّا سپاه پيامبر در جايي كه قرار داشته، از آب محروم بودند. روايت درست اين است كه در جنگ بدر مسلمانان در موضعي كه بودند، از آب بهرهاي نداشتند اما به لطف خدا باران شديد باريد و مشكل بيآبي مسلمانان را برطرف كرد.(1)

پاورقي:

1 - سيد جعفر مرتضي عاملي، الصحيح من سيره النبي الاعظم، ج 5 ، ص 31 - 29.